Uncoupled อาเรย์ และกระบวนการ

การศึกษา Coupled อาเรย์ เปิดเผยว่า การสร้างรูปทรงระดับเสียงที่สอดคล้องกันเหนือความถี่ เป็นสิ่งที่ท้าทายอย่างยิ่ง แม้แต่ในสถานการณ์ที่ดีที่สุดก็ได้แต่หวังว่า จะให้ค่าประมาณที่สมเหตุสมผลของช่วงความถี่และพื้นที่การฟังสูงสุด อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี่ เมื่อเปรียบเทียบกับความอันตรายที่จะต้องพบเผชิญใน Uncoupled อาเรย์ ซึ่งคุณสมบัติเชิงพื้นที่จะส่งผลต่อความถี่ทั้งหมดแตกต่างกัน เนื่องจากการกระจัด (ระยะห่างแต่ละองค์ประกอบ ) จะกลายเป็นพารามิเตอร์หลัก

Uncoupled Line Source

เริ่มต้นด้วยเวอร์ชันสมมาตรของ Uncoupled Line Source ดังแสดงในรูปต่อไปนี้ โดยจะแสดงพื้นที่ความแปรปรวนต่ำสุด (Minimum Variance Area)

พื้นที่ความแปรปรวนขั้นต่ำเริ่มจากร้อยละ 50 ถึงร้อยละ 100 ของพื้นที่ ตามอัตราส่วน Aspect Ratio ที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ (อ่านเพิ่มเติมได้ที่ Uncoupled Array ความแปรปรวนขั้นต่ำ)

เนื่องจากลำโพงทุกใบวางหน้าตรง ไม่มีการแยกเชิงมุม (Angular Isolation) ความลึกของช่วงการครอบคลุม จะถูกจำกัดด้วยความแปรปรวนของระลอกคลื่น (Ripple Variance)

ความสำเร็จวัดได้จากความสม่ำเสมอของจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดสำหรับความครอบคลุม โดยรูปร่างที่สม่ำเสมอของปิรามิดในแต่ละความถี่ ทำให้ลำโพงลำดับที่หนึ่งมีประโยชน์สำหรับสิ่งนี้

โดยเมื่อใช้ลำดับลำโพงที่เพิ่มขึ้น รูปปิรามิดจะเคลื่อนไปข้างหน้าเฉพาะเสียงสูง โดยทิ้งเสียงกลางและเสียงต่ำไว้ข้างหลัง !!

เมื่อระยะห่างกว้างขึ้น จุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดจะปรับขนาดตามสัดส่วน แต่ความถี่จะไม่ได้รับการปรับขนาด ดังนั้นความแปรปรวนของระลอกคลื่นจะแตกต่างไปตามการกระจัด (ระยะห่างแต่ละองค์ประกอบ ) (อ่านเพิ่มเติมได้ที่ UNCOUPLED ARRAYS ประเภทอาร์เรย์ลำโพง)

การชดเชยเอฟเฟกต์ของระดับเสียง ระยะห่าง และลำดับลำโพง

ตอนนี้เนื้อหาจะต่อจากเรื่องที่เคยถูกกล่าวไว้แล้ว ด้วยการแสดงตัวอย่างการเปลี่ยนรูปร่างด้วย Uncoupled Line Source

ตัวแปรได้แก่ ระดับเสียงสัมพัทธ์ ระยะห่าง และลำดับลำโพง มีหลายวิธีในการผสมตัวแปรทั้งสามนี้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เพื่อความกระชับและภาพประกอบ จะแสดงให้เห็นว่า การชดเชยของตัวแปรเหล่านี้ สามารถนำมาใช้เพื่อสร้างรูปร่างที่รวมกันไม่สมมาตรได้อย่างไร

นี่เป็นเพียงรูปแบบหนึ่งของเทคนิค “การแบ่งชั้น (Layering)” ที่เคยใช้ก่อนหน้านี้กับ Coupled Point Source ที่ไม่สมมาตร

เริ่มต้นด้วยรูปแสดงชุดขององค์ประกอบลำโพงลำดับแรก ที่มีระยะห่างและระดับที่ไม่สมมาตร

โดยระยะห่างในกรณีนี้เรียกว่าแบบ Log คือการลดครึ่งหนึ่งของระยะทางในแต่ละองค์ประกอบที่ต่อเนื่องกัน การเปลี่ยนแปลงระดับ อยู่ที่ 6 dB ในแต่ละองค์ประกอบลำโพง องค์ประกอบด้านล่างยังถูกหน่วงเวลาที่จุดครอสโอเวอร์เชิงพื้นที่ เพื่อจัดแนวเฟส (Phase-Aligned Crossover) ซึ่งทำเครื่องหมายเป็นวงกลมสีดำ

ผลลัพธ์ที่ได้คือชุดมุมที่มีระดับเท่ากัน (เส้นสีส้ม) ซึ่งจะสนับสนุนองค์ประกอบที่ดังกว่า คล้ายกับ Point Source ที่ไม่สมมาตร

รูปร่างค่อนข้างสม่ำเสมอตลอดความถี่ เนื่องจากเป็นลำดับองค์ประกอบลำดับแรก ความแปรปรวนระลอกคลื่นความถี่ต่ำเกิดจากการขาดการแยกระหว่างองค์ประกอบที่ห่างออกจากกัน

รูปแสดง ความสัมพันธ์เดียวกันกับลำโพงลำดับที่สอง โดยระยะห่างจะลดลงตามสัดส่วน เนื่องจากอัตราส่วน Aspect Ratio ขององค์ประกอบต่าง ๆ สูงขึ้น แต่สัดส่วนความต่างของระยะห่างและระดับลำโพงยังคงอยู่ มีแต่ระยะห่างทางกายภาพเปลี่ยนแปลงไป

รูปร่างที่ได้จะแสดงส่วนขยายออกไปข้างหน้าที่มากขึ้น ของการครอบคลุมความถี่เสียงสูงตามที่คาดการณ์ไว้ และมีความสอดคล้องกันเหนือความถี่น้อยกว่ารูปทรงจากลำโพงลำดับแรก สิ่งเหล่านี้เกิดจากการทับซ้อนในปริมาณที่มากของ LF และความมีทิศทางของ HF

แม้แต่การเพิ่มขึ้นของการแยกเชิงมุม ก็ไม่ได้ชดเชยความการทับซ้อนในปริมาณที่มากของ LF แต่อย่างใด

ความกว้างของลำเสียงที่ขยายทำให้เกิดการโค้งงอขึ้นอย่างต่อเนื่อง ในรูปร่างที่รวมกันเมื่อความถี่ต่ำลง

จากกรณีการเพิ่มลำดับลำโพง นอกจากส่วนขยายรูปร่างที่จำกัด ยังต้องเสียความแปรปรวนสเปกตรัมไปอีก (ระบบองค์ประกอบลำดับที่สาม ไม่จำเป็นต้องแสดง เนื่องจากจะมีความสอดคล้องน้อยกว่า ตามสัดส่วนความถี่ตามที่คาดการณ์ไว้)

รูปต่อมาจะแสดงสถานการณ์ความไม่สมมาตร ในมุมครอบคลุมองค์ประกอบ โดยใช้องค์ประกอบลำโพงที่มีลำดับต่าง ๆ ผสมกัน

ในกรณีนี้ อัตราส่วน Aspect Ratio สำหรับแต่ละองค์ประกอบ จะได้ประมาณสองเท่าจากก่อนหน้านี้ ซึ่งจะแทนที่การลดครึ่งหนึ่งของระยะทางในแต่ละองค์ประกอบที่ต่อเนื่องกัน

ระยะห่างที่ได้จึงเป็นเส้นตรง รูปร่างที่ได้คือ เส้นโค้งที่คงรูปร่างไว้ทั้งเสียงสูงและเสียงกลาง

เป็นอีกครั้งหนึ่งที่เรามีการกระจายเสียงในที่สูง เนื่องจากเสียงต่ำ-กลางและเสียงต่ำ องค์ประกอบอยู่ไกลเกินกว่าจะสร้างความเข้มข้นของลำเสียงที่สอดคล้องกันได้ สิ่งที่เห็นคือความแปรปรวนของระลอกคลื่น (Ripple Variance) ที่เกิดจากการที่ลำเสียงไม่เคลื่อนที่ผ่านกัน !!

โดยที่สามารถเดินทางไปข้างหน้าได้พร้อม ๆ กัน สิ่งนี้ทำให้มีจุดกำเนิดของตัวแปรความต่าง Log ที่กลายเป็นส่วนหนึ่งของสมการของเรา

สถานการณ์ต่อมาจากรูป จะเริ่มต้นด้วยองค์ประกอบลำโพงลำดับแรก ซึ่งมีระยะห่างเป็น Log ทั้งในทิศทางด้านข้างและไปข้างหน้า โดยที่ระดับเป็น Log ปกติเหมือนกับตัวอย่างก่อนหน้า

ครอสโอเวอร์เมื่อจัดแนวเฟสถูกต้อง (Phase-Aligned Crossover) ส่งผลให้เกิด Flat Line ของระดับที่ตรงกันด้านหน้าอาเรย์

แต่นี่เป็นเพียงภาพลวงตา เนื่องจากทั้งหมดนี้ไม่สามารถรักษาระยะทางไว้ได้ เนื่องจากการสูญเสียระยะทางที่ไม่สมมาตรจากสองเท่าระหว่างแหล่งกำเนิดใกล้และไกล (Inverse Square Law)

เมื่อความถี่ลดลง เส้นแรกของระดับเสียง จะโค้งงอเข้าด้านในองค์ประกอบที่ดังกว่า

การชดเชยผลกระทบของระยะแหล่งกำเนิด ระดับเสียง และระยะห่าง ยังสามารถดูในสถานการณ์แบบเดียวกันด้วยลำโพงลำดับที่สอง ซึ่งสอดคล้องกับแนวโน้มก่อนหน้านี้ พบว่าพื้นที่ใช้สอยและช่วงความถี่ลดลงตามสัดส่วน

อาจเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจถึงการประยุกต์ใช้สถานการณ์เหล่านี้ในทางปฏิบัติ และการออกแบบระบบด้วยลำดับความสัมพันธ์ที่แบบนี้ จะเป็นสิ่งที่ผิดปกติและแปลกตามาก ๆ

จุดประสงค์ในที่นี้คือ การแสดงกลไกต่าง ๆ ที่ควบคุมปฏิสัมพันธ์เหล่านี้ และนำเสนอเพื่อให้เป็นเครื่องมือสำหรับผู้อ่านนำไปประยุกต์ใช้

ข้อสรุปที่ชัดเจนคือรูปแบบ Uncoupled อาเรย์ ใด ๆ จะถูกจำกัดด้วยตัวแปรสองประเภท คือ ระยะทางและช่วงความถี่ ระยะห่างทำให้ต้องเผชิญกับความแปรปรวนที่เพิ่มขึ้น และเมื่อความถี่ต่ำลงจะทำให้ขาดการแยกกันเกิดการทับซ้อน ความแปรปรวนจึงเกิดขึ้นอีกครั้ง

คงจะดีถ้าสรุปว่า การใช้อาร์เรย์ดังกล่าวควรทิ้งไป !! และหันไปใช้ Coupled Arrays ที่ทรงพลังและมีความแปรปรวนต่ำ

แต่ก็ต้องยอมรับว่าการใช้ Asymmetrical Uncoupled Line หรือ Point Sources แบบนี้ จะมีส่วนร่วมในระบบเสียงขนาดใหญ่

เมื่อมองกลับและพิจารณาภาพรวมของลำโพงและห้อง ลำโพงอาเรย์ที่ถูกแขวน จะเห็นว่าองค์ประกอบสามารถถูกแทนที่ด้วย Coupled Arrays ที่ด้านบนสุดเมื่อวางลำโพงชิดเพดาน ถัดไป Uncoupled คือองค์ประกอบด้านล่างที่ลอยสูงจากพื้นสามเมตร และใช้สำหรับเติมเฉพาะพื้นที่ส่วนหน้า

การรวมกันของ Arrays เหล่านี้ จะทำหน้าที่คล้ายกับอาร์เรย์ที่ไม่สมมาตร โดยหลัก ๆ ภาพรวมของระบบเสียงใหญ่ก็คือ การผสานระบบเสียงขนาดเล็กแต่ละระบบ และรับผิดชอบในการส่งเสียงไปยังพื้นที่ต่าง ๆ ของสถานที่ ดังนั้นแม้ว่าอาร์เรย์แต่ละใบอาจจะแสดงความคงที่ของสเปกตรัมได้เพียงบางส่วน แต่เมื่อรวมเข้าด้วยกันเป็นระบบที่ใหญ่ องค์ประกอบเหล่านั้นกลับสามารถผลิตการครอบคลุม และคุณภาพเสียงที่ต้องการได้ในระบบ

Uncoupled Point Source แบบสมมาตร

วิธีการขยายแนวรัศมีเป็นที่รู้จักกันดีในบทความก่อนหน้านี้ Uncoupled Point Source มีส่วนโค้งของความแปรปรวนขั้นต่ำในระดับต่ำสุด โดยจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดส่วนโค้ง จะถูกกำหนดด้วยระยะห่างและการทับซ้อนกันเชิงมุมขององค์ประกอบ

รูปแสดงการตอบสนองของระบบลำดับที่สอง จะเห็นระดับความสอดคล้องเหนือความถี่ในระดับที่สูง ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถรอดพ้นจากความแปรปรวนของระลอกคลื่น (Ripple Variance) ได้ก็ตาม การตอบสนองในช่วงความถี่ต่ำ ยังสามารถแสดงความสัมพันธ์ในระดับที่สูงกว่าสถานการณ์ก่อนหน้านี้

Uncoupled Point Source สามารถทำให้ไม่สมมาตรได้หลากหลายรูปแบบด้วย ระดับ มุม และลำดับลำโพงที่ต่างกัน ซึ่งแนวโน้มส่วนใหญ่สอดคล้องกับสิ่งที่ได้ศึกษาไปก่อนหน้านี้

Uncoupled Point Destination แบบไม่สมมาตร

แหล่งที่มาของเสียง ที่มีการแทนที่ไปด้านหน้า และดำเนินการในระดับเสียงที่แตกต่างกัน จะมีปฏิสัมพันธ์ในพื้นที่เชิงลึกที่ค่อนข้างจำกัด ปัจจัยชี้ขาดคืออัตราส่วนระยะห่างและระดับเสียง

ณ จุดใดจุดหนึ่งตามแนวเสียงที่เคลื่อนที่ไปด้านหน้า แหล่งที่มาทั้งสองจะมีระดับที่ตรงกัน ซึ่งคือจุดครอสโอเวอร์เชิงพื้นที่ แต่สุดท้ายแล้วแหล่งกำเนิดจะสูญเสียระดับเสียงที่ต่างกัน เมื่อระยะทางเพิ่มขึ้น เนื่องจากการสูญเสียระยะทางที่ไม่สมมาตร จากสองเท่าระหว่างแหล่งกำเนิดใกล้และไกล (Inverse Square Law)

อัตราลำโพงที่อยู่ไกลกว่า จะมีความโดดเด่นในระดับ และจะเพิ่มขึ้นตามอัตราส่วนระยะทาง

ขนาดของพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบ จะแปรผกผันกับอัตราส่วนระดับเสียง ความสัมพันธ์ของปัจจัยทั้งสองนี้แสดงไว้ในรูปก่อนหน้านี้

ในสถานการณ์ต่อไป จุดครอสโอเวอร์เชิงพื้นที่ (Spatial Crossover Point) จะถูกสร้างขึ้นที่ระยะห่างเท่ากันในทุกกรณี

ปัจจัยจากตัวแปรอัตราส่วนระยะทางและระดับเสียง จะถูกจับคู่กันเพื่อสร้างการตอบสนองแบบรวมที่ตรงกัน ณ ตำแหน่งการฟัง

เริ่มจากอัตราส่วนระยะทาง 2:1 กันก่อน นั่นคือ -6 dB เมื่อเทียบในสมการ แรงดันเสียงในฟรีฟิลด์  นี่อาจเป็นสเกลใด ๆ ก็ได้ในแต่ละพื้นที่การใช้งาน อัตราส่วนระยะห่างจากแหล่งกำเนิดเดียว จะสร้างระดับความแตกต่าง 6 dB ตามกฎกำลังสองผกผัน (Inverse square Law) ต่อมาจึงลดระดับเสียง -6 dB ให้กับลำโพงที่อยู่ด้านหน้าหรือลำโพงดีเลย์ ผลลัพธ์คือทั้งคู่จะมาถึงจุดนัดพบในระดับที่เท่ากัน และรวมกันเพิ่มอีก 6 dB

ที่หน้าของจุดนัดพบลำโพง จะเห็นอัตราการสูญเสียตามระยะทางที่สูงขึ้นสำหรับลำโพงด้านหน้า ผลลัพธ์คือลำโพงด้านหน้าจะถูกลดระดับออกจากการผสานเสียงเรื่อย ๆ ในขณะที่เสียงเดินทางไปข้างหน้า เนื่องจากการสูญเสียระยะทางที่ไม่สมมาตร จากสองเท่าระหว่างแหล่งกำเนิดใกล้และไกล (Inverse Square Law)

ผลลัพธ์ที่ได้คือระดับคงที่ ณ จุดครอสโอเวอร์เชิงพื้นที่ แต่ช่วงของการผสานระหว่างเสียง 2 แหล่งกำเนิด ทั้งก่อนและหลังจุดครอสโอเวอร์เชิงพื้นที่ จะลดลงอย่างต่อเนื่อง

“อัตราส่วนที่สูงจะช่วยลดผลร้ายของ เสียงย้อนกลับ (Backflow) จากลำโพงดีเลย์ แต่ก็ลดช่วงของกำลังที่จะส่งไปข้างหน้าด้วยเช่นกัน”

สถานการณ์ลำโพงดีเลย์โดยทั่วไป มักเป็นการหันลำโพงเข้าด้านใน นั่นก็คือ Uncoupled Point Destination Array นั่นเอง

บทบาทของลำโพงดีเลย์ คือการปรับปรุงอัตราส่วนของเสียงโดยตรง (Direct Sound) ให้เหนือเสียงสะท้อน และเพื่อลดการสูญเสียระดับเสียง จากการแพร่กระจายเนื่องจากกฎกำลังสองผกผัน (Inverse Square Law)

ต่อมาจากทั้งสามสถานการณ์ จะมีอัตราส่วนระยะทางที่แตกต่างกัน ทำให้มีค่าความล่าช้า (Delay) และระดับเสียงต่างกันไปด้วย

สถานการณ์ต่อไปนี้เพิ่มความสมจริงมากขึ้น ให้กับการสนทนาก่อนหน้านี้ ซึ่งมุ่งเน้นไปที่ระดับเสียงเพียงอย่างเดียว โดยไม่มีการพิจารณาองค์ประกอบเชิงมุมหรือความแปรปรวนของระลอกคลื่น (Ripple Variance)

โดยสถานการณ์ที่รวมกันทั้งสามนี้ จะถูกเปรียบเทียบกับพื้นฐานของการตอบสนอง โดยจะสร้าง Phase-Aligned Crossover ลำโพงที่จุดเดียวกัน

อัตราส่วนระยะทาง ความสัมพันธ์เชิงมุม และระดับสัมพัทธ์ทั้งหมด จะได้รับการปรับเพื่อสร้างจุดนัดพบที่ตรงกัน (Matched Meeting Point)

จากตัวอย่างทั้งลำโพงหลักและลำโพงดีเลย์จะใช้เป็นลำโพงลำดับที่สอง

ต่อมาจะเริ่มต้นด้วยการอธิบายเกี่ยวกับการตอบสนองความถี่ต่ำ ซึ่งในทุกกรณีระดับเสียงในพื้นที่ครอสโอเวอร์เชิงพื้นที่ (Spatial Crossover) จะเพิ่มขึ้น 6 dB

สถานการณ์จำลอง 2:1 สามารถหยุดการสูญเสียระดับที่ด้านหลังห้องได้เป็นอย่างมาก แต่ต้องแลกมาด้วยค่าความแปรปรวนของระลอกคลื่น (Ripple Variance) ในพื้นที่ของลำโพงดีเลย์ ซึ่งจะสูงที่สุดโดยเฉพาะบริเวณด้านหลังของลำโพงดีเลย์

นี่เป็นเพราะความต่างเวลาระหว่างกำเนิดเสียง จากการจำกัดเวลาให้อยู่ใน Phase-Aligned ที่ครอสโอเวอร์เชิงพื้นที่ (Spatial Crossover)

พื้นที่การย้อนกลับ (Backflow) ด้านหลังลำโพงดีเลย์นี้ เป็นคุณลักษณะที่เป็นที่รู้จักจากการอธิบายเกี่ยวกับสามเหลี่ยม ซึ่งจะอยู่บนความแปรปรวนระลอกคลื่นสูงสุดระหว่างสองแหล่งกำเนิดเสียง

สถานการณ์ 4:1 (-12 dB) และ 8:1 (-18dB) มีการบวกระดับเสียงไปข้างหน้าน้อยกว่า แต่การย้อนกลับ (Backflow) ก็ลดลงตามสัดส่วนเช่นกัน

รูปแสดงปัจจัยรองคือการวางปรับมุมของลำโพง แสดงผลของการวางแนวเชิงมุมต่าง ๆ ที่มีอัตราส่วนระยะทางที่เท่ากัน

แม้จะสร้างพื้นที่ที่มีระดับเสียงเท่ากัน แต่การวางแนวเชิงมุมแต่ละครั้งจะสร้างเส้นเวลาที่ต่างกัน ?

สมมติฐานคือ ความล่าช้า (Delay) ได้รับการซิงโครไนซ์ (Synchronized) ในครอสโอเวอร์เชิงพื้นที่ (Spatial Crossover)

เส้นของเวลาที่เท่ากันจะถูกทำให้เห็นว่า “Sync” บนรูป (เส้นสีแดง) โดยจะมีเวลาที่เท่ากันระหว่างลำโพง

สามารถดูเส้นเพิ่มเติมแต่ละเส้น โดยจะแสดงการชดเชยเวลาที่เพิ่มขึ้น 1 ms ห่างกันสูงสุด 5 ms

ขีดจำกัด 5 ms มาจากการ Comb filtering จะขยายลงไปที่ 100 Hz เกิดเป็นการไม่ประสานของความถี่ต่ำ และมากพอที่จะทำให้ช่วงการทำงานทั้งหมดของลำโพงดิเลย์ถูกทำลาย

ในบางกรณีลำโพงดีเลย์จะวางหน้าลำโพงหลัก แต่ในบางกรณีก็กลับกัน มีแนวโน้มสำคัญหลายประการที่ควรทราบ

ประการแรกคือความจริงที่ว่าเมื่อความต่างเชิงมุมเพิ่มขึ้น ขนาดของพื้นที่ใช้สอย (ภายในขีดจำกัด 5 ms) จะลดลง

ประการที่สองอยู่ในความสัมพันธ์ของการชดเชยเวลาและระดับ โปรดทราบว่าพื้นที่ด้านหลังครอสโอเวอร์เชิงพื้นที่ จะแสดงลำโพงดีเลย์ที่อยู่ข้างหน้าลำโพงหลัก

โปรดจำไว้ว่าอัตราการสูญเสียระยะทางที่เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่านั้นไม่สมมาตร ดังนั้นความต่างระดับเสียงจึงเอื้อต่อลำโพงหลักมากกว่า

กลับมาที่รูปเดิม รูปช่วงความถี่กลางแสดงผลลัพธ์ของการควบคุมทิศทางเสียงที่เพิ่มขึ้นเมื่อความถี่เพิ่มขึ้น

ช่วงของการโต้ตอบระหว่างแหล่งกำเนิดจะลดลง ในเวลาเดียวกันกับที่ความไวของระลอกคลื่นที่เพิ่มขึ้น (เนื่องจากความยาวคลื่นสั้นลง)

ผลลัพธ์คือคลื่นย้อนกลับลดลง แต่อาจมีระลอกคลื่นเพิ่มขึ้นในพื้นที่โต้ตอบด้านหน้า

โปรดสังเกตผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์เชิงมุม ระหว่างแหล่งที่มาเมื่ออัตราส่วนระยะทางเปลี่ยนแปลง

มุมการวางแนวด้านในของ Point Destination Array จะเพิ่มขึ้น เมื่อลำโพงดิเลย์เคลื่อนย้ายไปทางข้างหลังห้อง

สิ่งนี้ทำให้เกิดความแปรปรวนระลอกคลื่น (Ripple Variance) ที่เพิ่มขึ้นเหนือพื้นที่ ซึ่งสอดคล้องกับการค้นพบเกี่ยวกับผลกระทบเชิงมุมของการรวม Point Destination

ต่อมาช่วง 8 kHz ซึ่งมีการแยกทิศทางได้มากที่สุด ทำให้การไหลย้อนกลับมีน้อยมาก แต่ช่วงของการเติมระดับก็มีน้อยเช่นกัน อย่างไรก็ตาม การเพิ่มเติมเล็ก ๆ น้อย ๆ ดังกล่าว กำลังก้าวหน้าไปสู่เป้าหมายที่ต้องการ

เราได้ปรับปรุงความสม่ำเสมอของระดับด้านหน้า/ด้านหลัง และลดอัตราส่วนเสียงโดยตรง (Direct sound) และเสียงก้องลง (อีกหนึ่งรูปแบบของความแปรปรวนที่ลดลง) ที่ด้านหลัง

ซึ่งแรงที่โดดเด่นในความแปรปรวนที่ด้านหลัง คือเสียงสะท้อนของห้อง แต่เสียงโดยตรง (Direct Sound) ที่พุ่งตรงมาที่ผู้ฟัง มีโอกาสสูงในการลดค่าความแปรปรวนโดยรวมได้ เและการตอบสนองของลำโพงหลักจะมีการสูญเสีย HF ในอากาศ ซึ่งจะถูกกู้คืนได้โดยลำโพงดิเลย์

ความแปรปรวนระลอกขั้นต่ำ (Minimum Ripple Variance)

เรื่องของความแปรปรวนของระลอกคลื่น (Ripple Variance) ได้ถูกกล่าวถึงอย่างเจาะลึกก่อนหน้านี้ และในบทนี้จะอธิบายการกระจายเชิงพื้นที่ของความแปรปรวนระลอกคลื่น

โดยสามารถสรุปได้ดังต่อไปนี้ คือความแปรปรวนระลอกคลื่นขั้นต่ำ เป็นผลมาจากการแยกออฟเซ็ตเชิงมุม, ระดับ หรือทั้งสองอย่าง ผสมกับการกระจัดระยะห่างของแหล่งกำเนิด เมื่อการกระจัดเพิ่มขึ้น ความจำเป็นในการแยกตัวของเสียงก็ต้องเพิ่มมากขึ้นเช่นกัน