เปิดมุมมอง วิธีคิด และ การแบ่งย่อยในระบบเสียง

กระบวนการออกแบบระบบเสียง และ การแบ่งย่อยในระบบเสียง จะไม่สามารถเริ่มต้นได้ จนกว่าเราจะได้รับคำตอบสำหรับคำถามที่เฉพาะเจาะจงบางประการ เช่น จะใช้ระบบเสียงเพื่ออะไร? รูปทรงของห้องเป็นอย่างไร? เวทีอยู่ตรงไหน? สามารถวางลำโพงได้ที่ไหนได้บ้าง? รายการคำถามอาจมีเพิ่มเติมอีกมากมาย แต่เราจะมุ่งเน้นไปที่คำถามสำคัญบางประการก่อนดังต่อไปนี้

• งบประมาณ: มีงบประมาณในการติดตั้งระบบเสียงมากน้อยแค่ไหน? คำถามนี้จะช่วยกำหนดคุณภาพ กำลัง และความซับซ้อนของระบบ
• มาตราส่วนของพลังงาน: เราต้องการเสียงดัง เสียงดังมาก หรือเสียงดังเกินจริง?
• การจัดสรรสเปกตรัมความถี่เสียง: ระบบเสียงจะใช้สำหรับงานพูด, คอนเสิร์ต, ละครเพลง, ดีเจ, หรือศาสนพิธี? คำถามนี้จะช่วยกำหนดจำนวนซับวูฟเฟอร์ที่เหมาะสม
• ห้องที่ใช้: ห้องออกแบบมาให้รองรับระบบลำโพงหรือไม่?
• ตำแหน่ง: ผู้แสดงและผู้ชมอยู่ส่วนไหนของห้อง? วางลำโพงได้ตรงไหนบ้าง?
• ข้อจำกัดสถานที่: ต้องการซ่อนลำโพงจากการมองเห็นหรือไม่? ตลอดจนมีจุดไหนที่สามารถบดบังมุมกระจายเสียง
• Channels สัญญาณ: กำหนดเสียงเป็นสเตอริโอ (ซ้าย/ขวา), รอบทิศทาง หรือเอฟเฟกต์?
• ลำโพงหลัก (Mains): เราต้องการ Main Systems กี่ระบบ? เช่น ระบบสเตอริโอ (ซ้าย/ขวา) หรือมากกว่านั้น?
• ลำโพงเสริม (Fills): พื้นที่ใดบ้างต้องการลำโพงสำหรับเติมเสียงบ้าง?

นี่เป็นเพียงคำถามเริ่มต้นเท่านั้น แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้เราสามารถเริ่มงานได้

กระบวนการออกแบบเสียง ถือเป็นกระบวนการที่สามารถประนีประนอมได้เสมอ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า จะต้องละทิ้งหลักการและวิธีคิดของเรา ซึ่งแน่นอนว่า

“ไม่มีงานไหนที่มีงบประมาณ และตัวเลือกตำแหน่งการวางลำโพงอย่างไม่จำกัด”

ต้องจำไว้ว่า เราคือผู้เชี่ยวชาญด้านเสียง ด้วยหน้าที่เราจะต้องชี้แจงผู้อื่นว่า การตัดสินใจออกแบบของพวกเขา ส่งผลต่อคุณภาพเสียงอย่างไร ? ยกตัวอย่างเช่น การซ่อนลำโพงไว้หลังม่าน เป็นการลดทอนคุณภาพเสียงที่แพงที่สุด

จากนั้นเราจะต้องหาข้อตกลง หรือวิธีแก้ปัญหาที่สร้างสรรค์และเหมาะสม โดยพิจารณาจากปัจจัยทั้งหมด การตัดสินใจของเราย่อมมีทั้งผลดีและผลเสีย แล้วเราจะเลือกได้อย่างไร? ลองมาดูแนวทางกันครับ

TANSTAAFL (ไม่มีสิ่งใดในโลกที่ได้มาง่าย ๆ โดยไม่มีข้อแลกเปลี่ยน)

Robert Heinlein ได้สร้างหลักการ TANSTAAFL ในนวนิยายปี 1966 ของเขา ชื่อเรื่อง The Moon Is a Harsh Mistress คำว่า TANSTAAFL เป็นรูปแบบย่อของวลี “There ain’t no such thing as a free lunch” ซึ่งแปลว่า “ไม่มีอะไรที่ฟรีเสมอ”

แนวคิดนี้เป็นข้อมูลที่เป็นประโยชน์ในทุกสาขาอาชีพ และสามารถใช้ได้กับกระบวนการตัดสินใจในการกำหนดระบบเสียง โดยทุกครั้งที่เราตัดสินใจ จะต้องมีค่าใช้จ่ายและการแลกเปลี่ยนบางประการ หัวข้อนี้จะเน้นไปที่ลักษณะของการแลกเปลี่ยนนั้นๆ

เริ่มต้นด้วยตัวอย่างง่ายๆ คือ เสียงที่ทับซ้อนกันของลำโพงสองใบใน Point Source Array การทับซ้อนกันที่เพิ่มขึ้นทำให้มีความสามารถด้านพลังงานที่สูง มุมครอบคลุมที่แคบลงบางความถี่ และความแปรปรวนระลอกคลื่น (Ripple Variance) ที่สูงขึ้น ส่วนการทับซ้อนกันที่ลดลงทำให้มีการเพิ่มพลังงานน้อยที่สุด มุมครอบคลุมที่ขยาย และความแปรปรวนระลอกคลื่นต่ำ

“การเพิ่มพลังงานสูงสุด โดยที่ความแปรปรวนระลอกคลื่นต่ำ ไม่สามารถเป็นจริงได้ในจุดนี้”

เราต้องประเมินว่าสิ่งใดสำคัญกว่า และมักเป็นทางเลือกที่ยากหากขาดความเข้าใจ เมื่อความสามารถด้านพลังงานต่ำเกินไป ระบบจะเกิดการโอเวอร์โหลดอย่างหนัก และนี่เป็นผลลัพธ์ที่แย่กว่าความแปรปรวนระลอกคลื่นสูง ที่สร้าง Comb Filtering เมื่อทับซ้อนกัน

Acoustic Triage (การจัดสรรและลำดับความสำคัญทางเสียง)

Acoustic Triage ได้รับแรงบันดาลใจมาจากระบบ “Triage” ซึ่งเป็นกระบวนการจัดสรรทรัพยากร และลำดับความสำคัญในภาวะฉุกเฉินของวงการแพทย์  Triage เพื่อป้องกันการจัดสรรทรัพยากรที่มากเกินไปสำหรับผู้ป่วยที่ไม่มีทางรอด และจัดลำดับความสำคัญผู้ที่มีปัญหาเล็กน้อยให้นั่งรอก่อน

ตัวอย่างเช่น การใช้เลือดจากธนาคารเลือดทั้งหมด เพื่อช่วยเหลือผู้ป่วยเพียงคนเดียวที่ไม่น่ารอดชีวิตนั้นไร้ประโยชน์ ในขณะที่ทรัพยากรที่จำกัดนี้ สามารถช่วยชีวิตคนอื่นๆ อีกหลายร้อยคนที่ยังมีโอกาส เช่นเดียวกัน ถือเป็นการขาดความรับผิดชอบ หากเราจะรักษาผู้ที่มีอาการแค่รอยฟกช้ำ ก่อนผู้ที่อยู่ในสภาวะวิกฤติแต่ยังมีโอกาสรอด

ในส่วนของเราคือการจัดสรรและลำดับความสำคัญทางเสียง (Acoustic Triage) โดยพยายามที่จะระบุพื้นที่ที่จะต้องให้ความระมัดระวัง และจัดสรรทรัพยากรเพื่อหาวิธีแก้ไขปัญหาในพื้นที่หนึ่ง โดยไม่ก่อให้เกิดปัญหาในพื้นที่อื่นๆ

ตัวอย่างเช่น มีบริเวณระเบียงเล็กๆ ที่อยู่ไกลออกไปต้องการเสียง โดยกลุ่มลำโพง Main Cluster สามารถหันขึ้นด้านบนได้ เพื่อสร้าง Image ที่ยอดเยี่ยมสำหรับที่นั่งบนระเบียงนั้นๆ แต่หากเหนือแถวบนสุดกับเป็นผนังกระจกขนาด 10 เมตร สิ่งที่ได้คือการสร้าง Image ที่ยอดเยี่ยมที่สุดสำหรับที่นั่งด้านบน แต่กลับส่งผลให้เกิดเสียงสะท้อนที่รุนแรงสำหรับผู้ชมที่เหลือ

หลักการ Acoustic Triage ทำให้เราละทิ้งวิธีนี้ และให้ความสำคัญกับความชัดเจนของเสียงสำหรับคนส่วนใหญ่ มากกว่า Image ที่ดีสำหรับคนเพียงไม่กี่คน โดยจะเปลี่ยนวิธีเป็นใช้ลำโพง Delay ยื่นออกไปเหนือระเบียงเพื่อครอบคลุมพื้นที่แทน ซึ่งจะมีความเสี่ยงน้อยที่สุดต่อผู้อื่น

หลักการความแปรปรวนขั้นต่ำ (Minimum Variance), TANSTAAFL และ Triage คือรากฐานของกลยุทธ์ในการกำหนดคุณลักษณะ หลักการเหล่านี้ผสมผสานกัน เพื่อสร้างแนวทางที่มุ่งเน้นประโยชน์สูงสุดสำหรับคนส่วนใหญ่ คำนึงถึงความจำเป็นในการแลกเปลี่ยน และมุ่งมั่นในการจัดสรรทรัพยากรไปยังพื้นที่ที่สามารถประกันประโยชน์ที่ชัดเจนได้

การแบ่งย่อยในระบบเสียง (System Subdivision)

การแบ่งย่อยส่งสัญญาณ เริ่มต้นจากช่องสัญญาณ (Channels) ผ่านไปยังชุดลำโพง (Arrays) หรือลำโพงเดี่ยว (Single Speakers) จนไปถึงผู้ฟัง ช่องสัญญาณ (Channels) เปรียบเหมือนคลื่นของสัญญาณเสียง ลำโพง (Speakers) เปรียบเหมือนระบบส่งสัญญาณเสียงเหล่านั้นออกไปยังผู้ฟัง

ช่องสัญญาณ (Channels)

ช่องสัญญาณด้านซ้าย (Left Channel) คือสัญญาณเสียงรูปแบบเฉพาะ ที่ถูกส่งไปยังลำโพงใน “ช่องสัญญาณด้านซ้ายทั้งหมด”  สมาชิกลำโพงภายในช่องสัญญาณด้านซ้าย จะมีการรักษาผลรวม (Summation) ที่มั่นคงและสัมพันธ์กัน เช่นเดียวกันนี้ก็ใช้กับลำโพงช่องสัญญาณขวาทั้งหมด แต่ไม่ใช่สำหรับความสัมพันธ์ระหว่างซ้ายและขวา โดยช่องสัญญาณซ้ายและขวาจะไม่สัมพันธ์กัน และอาจเปลี่ยนแปลงได้โดยตลอด

ดังนั้นเราจึงออกแบบและเพิ่มประสิทธิภาพระบบเสียงตามแต่ละช่องสัญญาณ ทุกอย่างที่เป็นสัญญาณซ้ายจะเชื่อมต่อกับลำโพงด้านซ้าย เป็นต้น โดยความสัมพันธ์ระหว่างระบบเสียงซ้ายและขวา ดนตรีและเสียงร้อง หรือระหว่างลำโพงด้านข้างและด้านหลัง จะถูกควบคุมผ่านศิลปะการออกแบบ

เราจำเป็นต้องตกลงกันเกี่ยวกับการจัดสรรช่องสัญญาณทั้งหมดก่อน แล้วค่อยออกแบบระบบขึ้นจากนั้น การกระจายเสียงภายในพื้นที่จะแบ่งออกเป็น ลำโพงหลัก (Mains) และ ลำโพงเติมเสียง (Fills) ที่สามารถรับสัญญาณจากช่องเดียวกันหรือต่างจากนั้นก็ได้

ตัวอย่างเช่น ลำโพงเติมเสียงด้านหน้า (Frontfill) อาจเชื่อมต่อกับลำโพงหลัก แม้ว่าจะได้รับสัญญาณแบบ Matrix feed ที่มีสัญญาณน้อยกว่าเสียงมิกซ์ทั้งหมดก็ตาม ระบบถูกออกแบบมาเพื่อการส่งสัญญาณความแปรปรวนขั้นต่ำ (Minimum Variance) สำหรับสัญญาณที่สัมพันธ์กัน แม้ว่าการมิกซ์จริงจะเบี่ยงเบนไปจากนี้ก็ตาม

*หมายเหตุ Matrix feed หรือ เมทริกซ์ฟีด หมายถึง วิธีการกระจายสัญญาณเสียงจากแหล่งเดียว ไปยังลำโพงหลายใบ โดยใช้ระบบควบคุมแบบ Matrix

หลักการทำงาน

สัญญาณเสียงต้นฉบับ: เริ่มต้นด้วยสัญญาณเสียงต้นฉบับ เช่น เสียงร้อง เสียงดนตรี หรือสัญญาณเอฟเฟค
การแปลงสัญญาณ: สัญญาณเสียงต้นฉบับจะถูกแปลงเป็นสัญญาณดิจิทัล และนำเข้าสู่ระบบควบคุมแบบ Matrix
ระบบควบคุม: ระบบควบคุมแบบ Matrix ทำหน้าที่ผสมสัญญาณเสียงต้นฉบับ ปรับระดับความดัง และกำหนดว่าจะส่งสัญญาณใดไปยังลำโพงตัวไหน
การส่งสัญญาณ: ระบบจะส่งสัญญาณเสียงที่มิกซ์และปรับแต่งแล้ว ไปยังลำโพงตามการตั้งค่าของผู้ใช้
ผลลัพธ์: ผู้ฟังจะได้ยินเสียงที่กระจายอย่างสม่ำเสมอ และสามารถปรับแต่งเสียงให้เหมาะกับความต้องการของสถานที่และผู้ฟังได้*

ระบบเสียงยุคใหม่นั้นมีความยืดหยุ่นสูง ซึ่งมีโอกาสมากมายในการมิกซ์ข้ามกันใน Matrix โดยสามารถมิกซ์สัญญาณจากช่องต่างๆ เข้าด้วยกันได้อย่างอิสระ โดยระบบจะได้รับการปรับเทียบเพื่อให้ได้ความแปรปรวนต่ำสุดด้วย Unity Matrix

ช่องสัญญาณสามารถทำหน้าที่ต่างๆ ได้มากมาย โดยบทบาทพื้นฐานที่พบบ่อย ก็เช่น สัญญาณเสียงด้านซ้าย, ด้านขวา, ตรงกลาง, เสียงร้อง, เอฟเฟค และอื่นๆ ช่องสัญญาณสามารถมีบทบาทได้หลากหลาย แต่ที่สามารถพบได้ทั่วไปจะมีดังต่อไปนี้

ประเภทของ Channel สัญญาณทั่วไป

• Main: ช่องสัญญาณเสียงแบบสเตอริโอ (ซ้าย/ขวา) หรือมิกซ์โมโนของโชว์ทั้งหมด
• Voice: ช่องสัญญาณแยกต่างหากสำหรับ เสียงพูด/ร้อง เท่านั้น มักใช้ในระบบเสียงละครเพลง
• Music: ระบบสเตอริโอ (ซ้าย/ขวา) สำหรับเสียงดนตรีเท่านั้น (ไม่มีเสียงพูด/ร้อง) มักใช้ในระบบเสียงละครเพลงอีกเช่นกัน
• Subwoofer: เมื่อตั้งค่าซับวูฟเฟอร์เป็นช่องสัญญาณแยกอิสระ
• LFE (เอฟเฟกต์ความถี่ต่ำ): ชื่อเรียกซับวูฟเฟอร์เอฟเฟกต์ในโรงภาพยนตร์ที่เป็น “จุดหนึ่ง” เช่น 5.1, 7.1 เป็นต้น
• Surround: เสียงรอบทิศทาง Sound Image สร้างมิติและความสมจริง โดยกระจายเสียงจากด้านข้าง ด้านหลัง และเหนือศีรษะ
• Special: ช่องสัญญาณสำหรับเอฟเฟคพิเศษ เพื่อสร้างตำแหน่งเสียงที่เฉพาะเจาะจง

ระบบและระบบย่อย (Systems and Subsystems)

Channel ช่องสัญญาณเสียงสามารถแบ่งเป็นระบบย่อย (Subsystems) เพื่อควบคุมลำโพงต่างๆ ภายในระบบการส่งสัญญาณ วัตถุประสงค์ของการแบ่งย่อย (Subdivision) คือการปรับแต่งการตอบสนองเพื่อสร้างรูปแบบการครอบคลุมที่ต้องการ รูปทรงเรียบง่ายที่ครอบคลุมโดยระบบเดียวไม่จำเป็นต้องแบ่งย่อย แต่พื้นที่รูปทรงที่ซับซ้อนกว่าจำเป็นต้องมีการแบ่งย่อย เพื่อปรับแต่งการกระจายเสียงให้พอดีกับพื้นที่

ไม่จำเป็นต้องแบ่งย่อยระดับเสียงในแต่ละส่วนประกอบเสมอไป การตัดสินใจแบ่งย่อยขึ้นอยู่กับความสมมาตร โดยกลุ่มลำโพงที่ไม่สมมาตรจำเป็นต้องแบ่งย่อย ในขณะที่กลุ่มลำโพงที่สมมาตรไม่จำเป็นต้องแบ่งย่อย

การแบ่งย่อยในระบบเสียง เกี่ยวข้องกับ 4 ปัจจัย ได้แก่ ประเภทลำโพง, Level, Delay และ Equalization ดังนั้นโปรเซสเซอร์จึงจำเป็นสำหรับการแบ่งย่อยเมื่อใช้ลำโพงรุ่นที่แตกต่างกัน เนื่องจากลำโพงแต่ละรุ่นอาจมีคุณสมบัติ และความต้องการด้านการประมวลผลสัญญาณที่แตกต่างกัน

การแบ่งย่อยระบบเสียงมีประโยชน์แม้ในกรณีที่เราใช้ลำโพงรุ่นเดียวกัน แต่ต้องการกระจายเสียงไปยังพื้นที่รูปทรงที่ซับซ้อน หรือในกรณีลำโพงแต่ละใบถูกติดตั้งในตำแหน่ง และระยะห่างที่ไม่สมมาตร

การแบ่งย่อย (Subdivision): เมื่อไรจึงจำเป็น ?

การแบ่งย่อยระบบเสียงเป็นวิธีจัดการกับความไม่สมมาตร และความซับซ้อนของพื้นที่ แต่คำถามสำคัญคือ จำเป็นต้องมีความไม่สมมาตรมากน้อยเพียงใดจึงจะต้องแบ่งย่อย? ลองมาคิดในเชิงปฏิบัติและใช้หลัก TANSTAAFL กัน

การแบ่งย่อยทุกครั้งย่อมมีต้นทุน ไม่ว่าจะเป็น ค่าอุปกรณ์ ค่าติดตั้ง ค่าบำรุงรักษา ค่าปรับแต่งระบบ และยังเพิ่มความเสี่ยงต่อข้อผิดพลาดที่อาจเกิดขึ้นจากการติดตั้ง ข้อแนะนำที่ดีที่สุดในทางปฏิบัติคือกฎอัตราส่วน Range ratio เท่ากับ 1.4:1 (ซึ่งเท่ากับ 3 dB) เป็นเกณฑ์ในทางปฏิบัติสำหรับการตัดสินใจแบ่งย่อยส่วน

ต่อมาจะใช้ตัวอักษรเพื่อแสดงระดับ การแบ่งย่อยในระบบเสียง ตัวอย่างคู่ลำโพงที่เหมือนกัน แต่ต้องการกระจายเสียงไปยังพื้นที่ที่มีความลึกต่างกัน กรณีนี้ถือเป็นการแบ่งย่อยระดับ AB

สำหรับพื้นที่ที่ต้องการกระจายเสียงไปยังหลายจุดที่มีระยะห่างและความยากง่ายต่างกัน อาจจำเป็นต้องใช้การแบ่งย่อยที่ซับซ้อนกว่า เช่น AAA, AAB, หรือ ABC ขึ้นอยู่กับอัตราส่วนที่ต้องเผชิญ

เมื่อความไม่สมมาตรของระดับเสียง (Level Asymmetry) เกิดขึ้น การปรับหน่วงเวลา (Delay) และการปรับแต่งความถี่ (Equalization) ก็จะตามมา โดยสันนิษฐานว่าลำโพงที่ปรับระดับเสียงลดลง จะทำงานในระยะทางที่ใกล้กว่า ไม่เช่นนั้นจะลดทำไม? องค์ประกอบลำโพงเหล่านี้จะถูกปรับอีคิวแยกกัน เนื่องจากต้องเผชิญกับสภาพแวดล้อมเสียงในพื้นที่เฉพาะที่แตกต่างกัน

ความไม่สมมาตรของระดับเสียงบังคับให้จุดตัดเชิงพื้นที่ (Spatial Crossover) ออกจากจุดกึ่งกลางที่มีระยะห่างเท่ากัน โดยจะเลื่อนไปยังจุดที่ใกล้กับองค์ประกอบที่มีระดับเสียงต่ำกว่า เราสามารถใช้การปรับหน่วงเวลา (Delay) เพื่อปรับเฟส (Phase) ของจุดตัด โดยคำนวณตามสัดส่วนของความต่างระดับเสียง (Level Offset) และระยะห่าง (Displacement) ระหว่างแหล่งกำเนิดเสียง

การปรับหน่วงเวลา (Delay) นี้อาจไม่เหมาะสม ในกรณีที่ความต่างระดับเสียงมีเล็กน้อย และ/หรือ ระยะห่างของลำโพงที่น้อยมาก (เช่น ลำโพงประเภทลำดับที่ 3 ที่วางแบบ Coupled Arrays) การตัดสินใจใช้ Delay ในกรณีดังกล่าว ประโยชน์ที่ได้รับอาจไม่คุ้มกับค่าใช้จ่าย ความยุ่งยาก และสำคัญที่สุดคือการเสี่ยงต่อข้อผิดพลาดที่อาจจะเกิดขึ้นได้ง่าย

ความสัมพันธ์ของระบบย่อย (Subsystem relationships)

เราแบ่งกลุ่มระบบย่อย (Subsystem) ออกเป็น 3 ส่วนหลัก ได้แก่ ลำโพงหลัก (Mains), ลำโพงเติมเสียง (Fills) และ ระบบความถี่ต่ำ (Subwoofers)

อุปกรณ์ภายในแต่ละกลุ่มย่อยจะมีความสัมพันธ์แบบพี่น้อง และยังมีความสัมพันธ์กับกลุ่มที่ใหญ่กว่าด้วย ตัวอย่างเช่น ลำโพงภายในชุดลำโพงหลัก (Main Array) จะมีความสัมพันธ์กันอย่างแน่นแฟ้น โดยลำโพงภายในชุดลำโพงหลัก จะทำงานร่วมกันตลอดทั้งย่านความถี่ เพื่อสร้างองค์ประกอบเสียงหลัก (Main Element) ที่สมบูรณ์

ระบบเสียงหลัก (Main) เช่น ลำโพงหลักซ้ายและขวา มีความสัมพันธ์กันในระดับที่เท่าเทียมกัน ส่วนลำโพงเติมเสียงด้านหน้า (Frontfills) และ ลำโพงดีเลย์ใต้ระเบียง (Underbalcony Delay Elements) ก็มีความสัมพันธ์กันในระดับที่เท่าเทียม แต่ถือเป็นกลุ่มย่อยที่ขยายเสียงออกไปทั่วพื้นที่ ระบบเติมเสียง (Fill) มีความสัมพันธ์กับระบบเสียงหลัก แต่ไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบเท่าเทียมกัน โดยระบบเสียงหลัก (Mains) จะเป็นตัวควบคุมหลัก เหนือระบบเติมเสียง (Fill) ประเภทต่างๆ

ระบบความถี่ต่ำ (Subwoofers) สามารถทำงานแยกอิสระได้ เนื่องจากการทำงานร่วมกันเป็นกลุ่ม (Coupled Arrays) ส่งผลต่อกลยุทธ์ในการผสมสัญญาณเข้ากับระบบเสียงหลัก

ความสัมพันธ์ระหว่างองค์ประกอบลำโพงทุกชนิด สามารถอธิบายได้โดยอิงจากประเภทของชุดลำโพง (Arrays) (ที่เราได้ศึกษามาก่อนหน้านี้ใน บทที่ 2) โดยจะมีความสัมพันธ์แบบลำโพงย่อยภายในชุดลำโพง และชุดลำโพงก็เป็นองค์ประกอบย่อยภายในชุดลำโพงที่ใหญ่กว่า

ตัวอย่างเช่น ชุดลำโพงหลัก (Mains) แบบ Coupled Point Source ที่ทำงานร่วมกัน และชุดลำโพงเติมเสียงด้านหน้า Frontfills แบบ Uncoupled Point Source สามารถทำงานร่วมกันเป็น Uncoupled Point Destination ได้

กลุ่มระบบย่อย (Subsystem Families)

• ลำโพงหลัก (Mains): แหล่งกำเนิดเสียงหลัก เพื่อครอบคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่ของห้อง อาจเป็นลำโพงเดี่ยวหรือชุดลำโพงแบบ Coupled Arrays
• ลำโพงเติมเสียงแบบ Coupled Fills: ระบบเสียงเสริม (Fill) ที่ทำงานร่วมกับลำโพงหลัก (Mains) เพื่อขยายเสียงไปยังด้านข้าง ด้านล่าง และด้านหลัง โดยอาศัยหลักการทำงานร่วมกันแบบ Coupled ตัวอย่างเช่น ลำโพงเติมเสียงด้านข้าง (Sidefills), ลำโพงเติมเสียงด้านล่าง (Downfills) และ ลำโพงเติมเสียงด้านหลัง (Rearfills)
• ลำโพงเติมเสียงแบบ Uncoupled Fills: แหล่งกำเนิดเสียงเสริม สำหรับครอบคลุมพื้นที่ที่เหลือ อาจเป็นลำโพงเดี่ยวหรือชุดลำโพง Uncoupled Arrays เช่น ชุดลำโพงเติมเสียงด้านหน้า (Frontfills) และชุดลำโพง Delay เป็นต้น
• ลำโพงซับวูฟเฟอร์ (Subwoofer): ระบบขยายช่วงความถี่ต่ำ สำหรับใช้เสริมกับลำโพงหลัก (Mains) โดยทั่วไปจะเป็นชุดลำโพงที่ทำงานแบบ Coupled Arrays

สรุป

จากบทความข้างต้น หวังว่าจะเป็นประโยชน์ให้ผู้อ่านได้เข้าใจในระบบเสียงมากขึ้น ถึงหัวใจหลักในการกรองข้อมูล และช่วยให้สามารถตัดสินใจได้อย่างมีหลักการ ตลอดจนเข้าใจในประเภทช่องสัญญาณ และเงื่อนไขในการแบ่งย่อยระบบเสียงแบบต่างๆ ซึ่งจำเป็นต้องทำความเข้าใจให้ดีก่อน โดยในเนื้อหาถัดไป จะเข้าสู่ข้อกำหนดในการออกแบบระบบเสียงอย่างเข้มข้นแน่นอน !!