Sonic Image การระบุทิศทางภาพและเสียง

Sonic Image เมื่อมีใครซักคนเรียกชื่อ เราจะหันหน้าไปในทิศทางที่เสียงนั้นมา ทีนี้รู้ได้อย่างไร ? มนุษย์และสัตว์ส่วนใหญ่ มีเครื่องถอดรหัสตำแหน่งที่ติดตั้งไว้ในกายวิภาคของหูและสมอง ซึ่งจะนำทางไปในทิศทางของแหล่งกำเนิดเสียง

การระบุทิศทางเสียงเป็นเรื่องของชีวิตและความตาย ลองนึกภาพว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากเสียงเสือที่อยู่ใกล้เคียงปรากฏตรงกันข้ามกับตำแหน่งจริง !! สิ่งที่เห็นได้จากตัวอย่างนี้คือ การบิดเบือน Sonic Image โดยแหล่งที่มาของเสียงทางกายภาพ ไม่ตรงกับตำแหน่งที่รับรู้

เอฟเฟกต์อีกอย่างหนึ่งสามารถพบได้ในพื้นผิวที่เว้าหรือมีมุมที่ซับซ้อน ความเข้มข้นของการสะท้อนจะสร้างแหล่งกำเนิดเสียงที่แยกออกจากกัน ในกรณีส่วนใหญ่ Sonic Image จะอยู่ในตำแหน่งที่เห็น ทำให้ได้ยินแหล่งที่มานั้น ๆ โดยไม่ต้องตั้งคำถามถึงความถูกต้องของมัน

ในโลกของการเสริมพลังเสียงที่มีระบบเสียงมาเกี่ยวข้อง บทบาทของเราในฐานะวิศวกรเสียง คือการทำให้เสียงดูเหมือนมาจากนักแสดงบนเวที ซึ่งถูกควบคุมได้ทั้งหมดด้วยลำโพงของเรา

Sonic Image

ความสามารถในการควบคุม Sound Image ไปยังตำแหน่งที่ต้องการ จะขึ้นอยู่กับตำแหน่งของลำโพงและระดับสัมพัทธ์ หากตำแหน่ง Sound Image ที่รับรู้แตกต่างจากแหล่งกำเนิดเสียงที่ต้องการ นั่นคือความบิดเบี้ยวของ Sonic Image

ปัจจัยนี้ถูกประมาณโดยใช้หน่วยวัดเป็นองศา (มุมระหว่างตำแหน่งที่รับรู้และตำแหน่งที่ต้องการ) เมื่อมุมมีค่าที่น้อย การบิดเบือนจะยิ่งน้อยลงตามไปด้วย

ในกรณีส่วนใหญ่ แหล่งกำเนิดเสียงที่ต้องการ จะสอดคล้องกับแหล่งกำเนิดเสียงจริง เช่น นักแสดงหรือนักดนตรีที่อยู่บนเวที โดยลำโพงจะช่วยเสริมพลังเสียงแหล่งกำเนิดเสียงจริง คือการเชื่อมโยงตำแหน่งเสียงที่รับรู้ กับแหล่งกำเนิดเสียงที่มองเห็นทางสายตา

การระบุทิศทางได้รับความช่วยเหลือจากการมาถึงของเสียง “ธรรมชาติ” ที่มาจากบนเวที

หากเสียงธรรมชาติมีการมาถึงก่อน หรือมีความดังมากกว่าเสียงลำโพงอย่างมีนัยสำคัญ จะมีแนวโน้มที่จะระบุทิศทางไปที่แหล่งเสียงที่เป็นธรรมชาตินั้น

ถ้าให้ความสนใจเฉพาะการระบุทิศทางเสียง ทีมดนตรีสามารถช่วยได้โดยการเพิ่มระดับเสียงบนเวทีให้มากที่สุด !! แต่เนื่องจากผลกระทบทางลบของสถานการณ์นี้เป็นเรื่องที่ชัดเจน เราจึงจะเน้นวิธีการลดการบิดเบือน Sonic Image ให้เหลือน้อยที่สุด ในกรณีที่ระดับเสียงบนเวทีไม่ดังมากจนเกินไปจะดีกว่า

ในบางกรณี จะไม่มีระดับของเสียง “ธรรมชาติ” ที่สามารถประเมินได้ เช่น ระบบเสียงโรงภาพยนตร์ ตลอดจนวงดนตรีที่ติดตั้งอินเอียร์มอนิเตอร์ซึ่งขจัดเสียงบนเวทีเกือบทั้งหมด หรือแม้แต่ในละครเพลงที่ใช้ไมโครโฟนแบบสวมศีรษะ ทำให้นักแสดงมีอิสระในการร้องเพลงได้ในระดับกระซิบ

ทีนี้จะลดการบิดเบือนของ Sonic Image ได้อย่างไร ? ความสำเร็จในความพยายามนี้จะทำได้ก็ต่อเมื่อ เราเข้าใจกลไกตามธรรมชาติในการการระบุทิศทางของหูว่าทำงานอย่างไร เพื่อที่จะได้เรียนรู้วิธีหลอกมันได้ !!

แรงขับเคลื่อนที่อยู่เบื้องหลังของกระบวนการระบุทิศทางของเสียงคือ ระดับเสียงและเวลา ซึ่งเป็นหัวข้อที่เกิดขึ้นอย่างสม่ำเสมอในบทความเว็ปนี้ ระบบการระบุตำแหน่งจะมีทั้งกลไกแนวตั้งและแนวนอนที่เป็นอิสระจากกัน โดยจะกล่าวถึงเป็นรายรูปแบบต่อจากนี้

การระบุทิศทางในแนวตั้ง (Vertical Localization)

Vincent Van Gogh ไม่สามารถบอกได้ว่า เสียงที่เกิดขึ้นมาจากด้านบนหรือด้านล่างของเขา ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น ? เนื่องจากจิตรกรผู้มีชื่อเสียงท่านนี้ได้ตัดหูชั้นนอกของเขาออก การกระทำนี้จะไม่ทำให้เขาหูหนวก แต่จะเป็นการลบกลไกการระบุทิศทางเสียงในแนวตั้ง

หูชั้นนอกหรือพินนาจะสร้างชุดการสะท้อนเพื่อนำเสียงเข้าสู่หูชั้นใน และการสะท้อนเหล่านี้ทำให้เกิด Coloration ของเสียงขณะเข้าสู่หูชั้นใน น้ำเสียงของการสะท้อนจะถูกเข้ารหัสในสมอง เปรียบเสมือนแผนที่ในแนวตั้งที่ช่วยให้รับความรู้สึกของ Sonic Image ในแนวตั้ง

ฟังก์ชันการถ่ายโอนที่เกี่ยวข้องกับหัวเรียกว่า Head Response Transfer Function (HRTF) ทำหน้าที่เป็นอิสระต่อกันสำหรับหูทั้งสอง หรือทำงานอย่างอิสระระหว่างหูซ้ายและหูขวาของผู้ฟัง

การระบุตำแหน่งแนวตั้งของแหล่งกำเนิดเสียงที่แยกออกจากกัน สามารถทำได้ง่ายและมีความแม่นยำสูง

เมื่อหูถูกกระตุ้นโดยการมาถึงของสัญญาณที่ใกล้กันหลายครั้ง กระบวนการของการระบุทิศทางจะซับซ้อนมากขึ้น หากสัญญาณมีระยะเวลาที่เข้าใกล้กันมากพอ สัญญาณจะถูกผสมเข้าด้วยกัน และ HRTF จะถูกแก้ไขให้กลายเป็นผลรวมของแหล่งกำเนิดเสียงหลายแหล่ง

หูแต่ละข้างจะกำหนดตำแหน่งในแนวตั้งได้อย่างอิสระ สิ่งนี้แตกต่างกับการแปลทิศทางแนวนอน ซึ่งเกิดจากความแตกต่างระหว่างหู 2 ข้าง ด้วยเหตุนี้ แหล่งที่มาที่ถูกแทนที่ในแนวนอนและแนวตั้ง จะมีการแปลสัญญาณที่แตกต่างกัน

ในขณะนี้พิจารณาการระบุทิศทางแนวตั้งซึ่งไม่มีความขัดแย้งระหว่างหูทั้ง 2 ข้าง หากพิจารณาด้วยเพียงหูข้างเดียว แหล่งที่มาหลายแห่งจะกระจายในแนวตั้งแต่อยู่บนเส้นกึ่งกลางแนวนอนพอดี

หากแหล่งที่มาในแนวตั้งสองแหล่งมาถึงระดับที่เท่ากัน ค่า HRTF จะระบุตำแหน่งเป็นตรงกลางระหว่างแหล่งที่มา สิ่งนี้ไม่ได้ถูกมองว่าเป็นแหล่งกำเนิดเสียงแบบระบุตำแหน่ง เหมือนที่จะเกิดขึ้นกับแหล่งกำเนิดเสียงตรงกลางเพียงแหล่งเดียว ในทางกลับกัน Sonic Image จะแผ่กระจายไปทั่วระนาบแนวตั้งระหว่างแหล่งกำเนิดต่าง ๆ

หากระดับถูกชดเชย ลำโพงที่ดังมากกว่าจะกลายเป็นที่อยู่ของ Sonic Image แต่หากเวลาต่างกัน ดูเหมือนว่าจะไม่มีกลไกสำหรับการตรวจสอบว่าแหล่งกำเนิดใดมาถึงก่อน

Early reflections จะตกหล่นในหมวดหมู่นี้ เมื่อเสียงโดยตรงนั้นมีระดับเหนือการสะท้อน ภาพจะสนับสนุนการมาถึงของเสียงโดยตรง เว้นแต่เมื่อระดับเสียงต่างกันอย่างเพียงพอ จึงจะทำให้ได้ยินว่าเป็นเสียงที่แตกต่างกัน

ความสำคัญของระดับเสียงเมื่อเทียบกับเวลา จะสำคัญกับกลไกแนวนอน ซึ่งใช้ระบบทั้งคู่สำหรับการระบุตำแหน่ง

การระบุทิศทาง ด้านหน้า/ด้านหลัง (Front/Back Localization)

บทบาทรองของพินนาคือการจัดตำแหน่งด้านหน้า/ด้านหลัง กลไกนี้เกิดจากลักษณะกายวิภาคของพินนา ซึ่งให้ทิศทางในความถี่สูงและเพิ่ม HRTF อีกชั้นหนึ่งให้กับสมการ

การระบุทิศทางด้านหน้า/ด้านหลังเป็นเรื่องที่น่าสนใจไม่น้อยสำหรับงานระบบเสียง โดยสามารถสังเกตความแตกต่างระหว่างพฤติกรรมของไมโครโฟนเทียบกับหู โดยไมโครโฟนแบบรอบทิศทางจะมีการรับเสียงจากด้านหน้า/และปฏิเสธเสียงจากด้านหลังน้อยกว่าหู ในขณะที่ไมโครโฟนแบบคาร์ดิออยด์มีการปฏิเสธด้านหลังที่มากกว่าพอสมควร

การระบุทิศทางในแนวนอน (Horizontal Localization)

กลไกแนวนอนมีความไวมากกว่าแนวตั้ง การที่ตำแหน่งของหูอยู่ด้านตรงข้ามศีรษะ และมีการเว้นระยะห่าง เปรียบเสมือนมีเซ็นเซอร์วัดพื้นที่โดยอัตโนมัติ การได้ยินเสียงจากหูทั้งสองตำแหน่ง จะถูกตรวจพบตามความแตกต่างในการมาถึง กลไกนี้ถูกเรียกว่าการระบุทิศทางแบบสองหู ซึ่งจะมีประโยชน์อย่างยิ่งต่องานของเรา

ตำแหน่ง Sonic Image แนวนอนที่รับรู้นั้น ขึ้นอยู่กับระดับเสียงและความแตกต่างเวลาในการมาถึงที่หูทั้งสองข้าง กลไกต่าง ๆ มีความเป็นอิสระ โดยเวลาสัมพัทธ์ จะเรียกว่า inter-aural time difference (ITD) ในขณะที่ระดับสัมพัทธ์ จะเรียกว่า inter-aural level difference (ILD)

ITD เป็นปัจจัยหลักในการระบุทิศทางความถี่ต่ำ เนื่องจากความยาวคลื่นมีขนาดใหญ่พอที่จะโค้งงอรอบศีรษะ และมาถึงในระดับที่เกือบจะเท่ากัน แต่จะมีความล่าช้ากว่ากันเล็กน้อย สำหรับความถี่สูงจะมี ILD เป็นปัจจัยหลัก เนื่องจากการสูญเสียระดับเสียงอย่างมากที่เกิดจากการพยายามรับเสียงผ่านกะโหลกที่หนา ความยาวคลื่นความถี่สูงจะอ้อมศีรษะได้น้อยกว่า ดังนั้นระดับที่แตกต่างกันจึงมีมากพอที่จะให้การตรวจจับได้

ปัจจัยเพียงปัจจัยเดียว ก็เพียงพอที่จะสร้างการรับรู้ถึงทิศทาง เมื่อฟังจากแหล่งเดียว พารามิเตอร์ทั้งสองจะติดตามพร้อมกันเสมอ ซึ่งเป็นการยืนยันและรับรองสำหรับข้อมูลการระบุทิศทาง

โดยหากแหล่งกำเนิดเสียงเดียวอยู่บนเส้นกึ่งกลางแนวนอน ค่า ILD และ ITD จะเป็นศูนย์ทั้งคู่ สมองระบุตำแหน่งตรงกับที่เราเห็น ด้านหน้าและตรงกลาง หากแหล่งกำเนิดเสียงถูกย้ายออกจากจุดศูนย์กลางแนวนอน เสียงจะมาถึงเร็วและมีระดับสูงกว่าในหูข้างที่ใกล้ ในกรณีนี้ทั้งค่า ITD และ ILD จะยืนยันตำแหน่งใหม่

แหล่งกำเนิดเสียงรอง

หากแหล่งที่มาเป็นสัญญาณที่ชัดเจนและแยกจากกัน การระบุทิศทางจะเกิดขึ้นแยกกันสำหรับแต่ละแหล่งที่มา ตัวอย่างการสนทนารอบโต๊ะประชุมพร้อมกัน เราสามารถระบุทิศทางผู้เข้าร่วมแต่ละคนด้วยค่า ITD และ ILD ที่แตกต่างกันของพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะพูดพร้อมกันก็ตาม

การสะท้อนและการมาถึงของแหล่งกำเนิดเสียงรอง ในกรณีเช่นนี้ การมาถึงรองจะมีค่า ITD และ ILD ของตัวเอง ซึ่งอาจยืนยันหรือขัดแย้งกับแหล่งที่มาหลักได้

ก่อนอื่นจะพิจารณาการมาถึงของ Early reflection โดยมีเงื่อนไขว่าเราอยู่ในเส้นทางของเสียงโดยตรง (Direct Sound) เสียงตรงจะมาถึงหูได้เร็วและมีระดับที่สูง การระบุทิศทางของเราได้เรียนรู้สิ่งนี้ และไม่สับสนกับการเพิ่มขึ้นมาของเสียงสะท้อน เรายังคงรับรู้แหล่งกำเนิดเสียง ณ ตำแหน่งของสัญญาณโดยตรง แม้ว่าจะมีการปรับเปลี่ยนคุณภาพโทนเสียงและให้ความรู้สึก “กว้าง” กล่าวคือ ให้ความรู้สึกว่าเสียงมาจากพื้นที่โดยมากกว่ามาจากจุดเดียว

ITD และ ILD ของเสียงโดยตรงเป็นปัจจัยที่สำคัญที่สุด เนื่องจากเสียงโดยตรงเป็นเสียงที่เร็วและดังที่สุด ความสัมพันธ์นี้ยังคงอยู่แม้ว่าเวลาที่ต่างกันระหว่างเสียงตรงและเสียงสะท้อนจะเพิ่มขึ้น จนกระทั่งถึงจุดที่รับรู้ว่าเสียงสะท้อนเป็นแหล่งกำเนิดที่แยกจากกัน

บางกรณีอาจตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่แน่ชัด โดยสามารถเกิดขึ้นได้เมื่อมีการบังจากการแพร่เสียงโดยตรง เสียงโดยตรงอาจจะเบากว่าเสียงที่ถูกสะท้อนแม้จะมาถึงก่อน ในกรณีนี้ ITD จะสนับสนุนเสียงโดยตรง แต่ ILD จะสนับสนุนการสะท้อน Sonic Image จะเกิดขึ้นที่ตรงกลาง เราสามารถใช้กลไกความขัดแย้งนี้ เพื่อปรับเปลี่ยน Sonic Image  มาเริ่มต้นด้วยระบบสเตอริโอ

ระบบสเตอริโอ ลองเข้าไปนั่งตรงกลางห้อง ลำโพงได้รับการจับคู่ในระดับเสียง ระยะทาง มุม และสภาพแวดล้อมทางเสียงที่เหมือนกัน เราจะรับรู้ Sound Image ได้ที่ไหนเมื่อส่งสัญญาณที่ตรงกันไปยังลำโพงทั้งสองตัว ? คำตอบคือตรงที่ไม่มีลำโพง “ตรงกลาง”

ถ้าส่งสัญญาณไปที่ลำโพงซ้ายในระดับที่สูงกว่าขวา ภาพจะเลื่อนไปทางซ้าย ค่า ILD บ่งชี้ว่าแหล่งที่มาด้านซ้ายคือเสียง “โดยตรง” และช่องสัญญาณด้านขวาคือ “เสียงสะท้อน” แต่การที่ค่า ITD ยังคงเหมือนกัน จะหมายถึงการลดคุณภาพในการระบุตำแหน่ง กล่าวคือ ระดับเสียงบอกว่าอยู่ทางซ้าย แต่เวลายังคงบอกว่าอยู่ตรงกลาง

ผลที่ได้คือตำแหน่งจะประนีประนอมจนถึงจุดหนึ่ง เมื่อความแตกต่างของระดับเพิ่มขึ้น การครอบงำจะสมบูรณ์และการระบุทิศทางจะไปทางซ้ายจนสุด นี่คือหลักการพื้นฐานของการรับรู้แบบสเตอริโอ แหล่งกำเนิดเสียงถูกแทนที่ในแนวนอน

โดยสัญญาณอินพุตบางส่วนจะถูกส่งในระดับเท่ากันไปยังทั้งสองช่องสัญญาณ ในขณะที่สัญญาณอื่น ๆ จะถูกส่งในระดับที่ไม่เท่ากัน สัญญาณระดับเท่ากันแบบสมมาตรจะมีค่าการระบุทิศทางที่กึ่งกลางภาพ สัญญาณที่ไม่เท่ากันจะมีตัวระบุทิศทางแบบไม่สมมาตร ซึ่งทำให้ไม่อยู่ตรงกลาง

ต่อมาเรามาดูปัจจัยด้านเวลากันบ้าง แทนที่จะชดเชยระดับระหว่างลำโพง เราจะชดเชยเวลา

เมื่อสัญญาณที่ส่งไปยังลำโพงซ้ายล่าช้า ค่า ITD สำหรับหูซ้ายและขวาจะไม่ตรงกัน ในขณะที่ค่า ILD ยังคงเท่าเดิม อีกครั้งที่มีการระบุทิศทางไม่ชัดเจน เสียงมาถึงหูขวาก่อน ซึ่งขับเคลื่อนการรับรู้ไปในทิศทางนั้น

อย่างไรก็ตาม ความคลุมเครือทำให้ไม่สามารถเคลื่อนไปทางขวาได้อย่างเต็มที่ในทันที แต่เมื่อเวลาล่าช้าเพิ่มขึ้น ภาพจะเคลื่อนไปทางขวาต่อไป ในที่สุดการชดเชยเวลาจะมากพอ ที่จะทำให้ด้านซ้ายแยกออกไปยังตำแหน่งเสียงสะท้อนที่ฟังได้ด้วยตัวเอง เช่นเดียวกับในโลกแห่งการสะท้อนตามธรรมชาติ

ภาพในแนวนอนสามารถเคลื่อนย้ายได้โดยการชดเชยระดับหรือความล่าช้า เราเรียกกระบวนการวางภาพแนวนอนนี้ว่า “การ Pan” โดยมีอยู่สองรูปแบบคือ การ Pan ระดับและการหน่วงเวลา เป็นไปได้ที่จะใช้เอฟเฟกต์ทั้งสองต่อกันและสร้างตำแหน่งภาพระหว่างความแตกต่างที่สำคัญในค่า ILD และ ITD

สามารถใช้การเลื่อนระดับไปทางซ้าย และการเลื่อนเวลาไปทางขวา เพื่อนำภาพกลับมาที่กึ่งกลาง กล่าวโดยย่อคือ การควบคุมระดับและเวลาสัมพัทธ์ จะทำให้สามารถวางภาพในตำแหน่งแนวนอนใดก็ได้ระหว่างแหล่งที่มาทั้งสอง

สิ่งนี้จะนำไปใช้ได้จริงเมื่อเราพบว่า มีตำแหน่งลำโพงที่จะทำให้มีความผิดเพี้ยน Sonic Image ในระดับที่สูง ลำโพงที่ตำแหน่งเหล่านี้สามารถปรับระดับและหน่วงเวลาได้ เพื่อให้ภาพเคลื่อนออกจากลำโพงไปยังลำโพงใบอื่นในมุมที่เหมาะสมมากกว่า

ความสัมพันธ์ระหว่างการมาถึงเหล่านี้กับการรับรู้ Sound Image ถูกเรียกว่า Precedence Effect การวิจัยเรื่องนี้ให้เครดิตกับ Helmut Haas และหลายคนเรียกสิ่งนี้ว่า Haas effect

ผู้ฟังจะถูกวางไว้ที่ตำแหน่งตรงกลางของสนามสเตอริโอ โดยวางลำโพงไว้ที่ 45 องศา Off-Axis พบว่ามีชุดค่าต่าง ๆ ที่สอดคล้องกับการรับรู้ภาพที่อยู่ตรงกลาง โดยปกติแล้ว เวลาเป็นศูนย์และระดับเป็นศูนย์จะทำให้ภาพอยู่ตรงกลาง ต่อมาพบว่าเมื่อลำโพงดีเลย์ถูกใช้งานในระดับที่สูงกว่า แต่ภาพก็สามารถกลับมาที่กึ่งกลางได้เช่นกัน

การกำหนดเวลาส่วนใหญ่เกิดขึ้นในมิลลิวินาทีแรกและมีผลเต็มที่ภายใน 5 มิลลิวินาที แต่เมื่อระดับออฟเซ็ตต่างกันถึง 10 เดซิเบล  Haas effect จะจบลง และไม่มีความล่าช้าใด ๆ ที่จะทำให้ภาพอยู่ตรงกลางได้

การควบคุมภาพสามารถรักษาไว้ได้ในระยะเวลาที่จำกัด 5 ms และระดับ 10 dB ที่แตกต่างกันระหว่างแหล่งที่มาที่มีการแทนที่ในแนวนอน และนั่นเป็นเพียงแนวนอน ! จะทำอย่างไรกับภาพแนวตั้ง ?

HRTF กำหนดตำแหน่งภาพแนวตั้ง ในทิศทางของแหล่งที่มาที่มีระดับเสียงมากกว่า โชคดีที่ยังพอมีความช่วยเหลือมาจากระบบแนวนอน โปรดจำไว้ว่าหูแต่ละข้างจะกำหนดตำแหน่งระนาบแนวตั้งได้อย่างอิสระ โดยระบบแนวตั้งสามารถรองรับค่าการแปลได้สองค่า ตราบใดที่ค่าเหล่านี้แยกจากกันสำหรับหูแต่ละข้าง ดังนั้น หากแหล่งที่มาถูกแทนที่ทั้งแนวนอนและแนวตั้ง เราจะมองเห็นตำแหน่งของพวกมันได้อย่างอิสระ และสร้างค่าแนวนอนและแนวตั้งที่ประนีประนอม

ทั้งนี้หากไม่ได้อยู่กึ่งกลางระหว่างแหล่งกำเนิดเสียงสองแหล่งที่อยู่คนละระดับความสูง เราจะได้รับสัญญาณทิศทางแนวตั้งจากทั้งสองแหล่งเสมอ

วิธีเดียวที่จะทำการ Pan แนวตั้งอย่างแท้จริงคือการใช้ระดับ โดยที่ระดับสูงของแหล่งที่มาหนึ่ง จะกลายเป็นลายเซ็น HRTF ที่โดดเด่น ถ้าเราได้ยินการผสมระหว่างลำโพงด้านซ้ายล่างและลำโพงด้านขวาบน Precedence Effect จะส่งผลกระทบในแนวนอน ในขณะที่ค่า HRTF ที่แตกต่างกันทั้งสองค่าจะกระทบต่อแนวตั้ง ผลลัพธ์คือ Sonic Image ที่ไม่มีลำโพงจริงในทั้งสองแนว